آآآآآآآآآی

تا رسیدم خونه با بغض میگه: مامان کجا بودی، نگرانت شده بودم

***

داشت برام از بازیهاش با آقای پدر از صبح که من نبودم تعریف میکرد که آقای پدرِ در حال کتاب خوندن یه قسمت از حرفش رو اصلاح کرد. بهش میگه: شما کتابتو بخوون

***

یادم نیست قبلا هم گفتم یا نه، توی خونه ما اینگونه است که:

بعد از کار اشتباه ایشون، و ناراحتی من، (بعداز چند دقیقه)، جریان کاملا عکس میشه، یعنی کوثر میره رو دور گریه در حد هق هق!! و من باید آرومش کنم

نه اینکه فکر کنید رفتار ما در اون حد خشنه¹، نه نازبانوی ما بسیار حســـــــــــاسه

اخیرا در موقعیت هایی که حس میکرد زیــــاد ناراحت شدم، به جریان گریه اش، درد یه قسمت از بدنش هم اضافه میشد: آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآی دلم، آآآآآآآآآآآآی دندونم و ...

من چون اخلاقش دیگه دستمه، و میدونم آروم کردنش در این مواقع باعث جری شدن و تکرار اون کار نمیشه، باهاش کنار می اومدم، ولی گوشه ذهنم بود که این کار داره براش عادت میشه

تا اینکه چند شب پیش در همون موقعیت گریه و درد!!! یه فکری به ذهنم رسید:

کوثر (در حال گریه جانســـــوز): آآآآآآآآآآآآآآآآآی مامان، دلم  

-ااااااااا، دلت درد گرفته؟ چرا؟ خب پس باید بریم دکتر، و خطاب به آقای پدر: آماده شیم باید بریم دکتر، عجله کن

-- متعجب و درمونده (جای همه تون برای دیدن صورت پر از اشک و در عین حال جاخورده اش خالی بود): یه کم فکر کرد و گفت: نه دلم که درد نمیکنه، دندونمه

- دیالوگ من تکرار شد

---گریه اش بند اومد: نه خوب شدم    و کمی فضا تلطیف شد و همه چی به فراموشی سپرده شد

//فرداش این ماجرا کمی مختصرتر تکرار شد   و                 چندروزیه دیگه تکرار نشده

_{1. آشنایی داریم که بچه اش وقتی کار اشتباهی میکنه، دعواش میکنه و می فرسته توی اتاق خودش، بچه توی تنهایی گریه میکنه، ولی مادر بهش اعتنا نمیکنه، تا خودش میاد از اتاق بیرون، که من اوووووووووووومدم}

_{تقریبا همسن کوثره، ولی میشه گفت همه پسرهای کوچک فامیل ( وحتی بزرگتر از خودش) ازش حساب میبرن}

_{گاهی فکر میکنم این رفتار من، و  برخورد آروم من، باعث حساسیت بیش از حد کوثر میشه، ولی اولا من طبیعتا نمی تونم با بچه خشن برخورد کنم، و دوما به نظرم لطافت جزء ذات دختره}

_{شاید هم شیوه تربیتی من غلطه!}